Cukrzyca & niedokrwienie serca & cholesterol

Migdały 

 

Cukrzyca typu 2 ma ścisły związek z nawykami żywieniowymi i trybem życia. Rozwija się najczęściej u osób otyłych i stanowi ok 90% wszystkich przypadków cukrzycy. Wysokocukrowa dieta i niewielka aktywność fizyczna odbiła się już w ten sposób na 55 milionach Europejczyków.

Choć zmiana diety i odpowiednia ilość ruchu wydają się być najwłaściwszą strategią w leczeniu cukrzycy typu 2, naukowcy właśnie odkryli kolejnego sprzymierzeńca. Z badania opublikowanego w Journal of the American College of Nutrition wynika, że dieta bogata w migdały obniża poziom złego cholesterolu we krwi u osób ze stanem przedcukrzycowym i zwiększa wrażliwość organizmu na insulinę.
Po 16 tygodniach u badanych zauważono znaczne obniżenie poziomu cholesterolu LDL i zmniejszenie insulinoodporności.
Działanie to przypisuje się dużej ilości kwasów nienasyconych i błonnika, a prowadząca badania dr Michelle Wien zachęca do włączenia migdałów do codziennej diety, by znacznie ograniczyć czynniki ryzyka rozwoju choroby.

Mimo wysokiej zawartości tłuszczów, migdały stanowią nieocenione źródło zdrowia, ze względu na zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych, błonnika, minerałów i witamin.

Migdały są cennym źródłem dobrze przyswajalnego wapnia. Tylko 28 g migdałów (około 23 sztuk) to aż 70 mg wapnia. Zawierają też sporo białka - ok. 20g w 100 g produktu. Są bogate w witamiy: E (240 mg/100g), która chroni przed niekorzystnym wpływem wolnych rodników, wzmacnia ściany naczyń krwionośnych i chroni przed chorobami układu krwionośnego i B2, która pełni ważną funkcję w prawidłowym funkcjonowaniu układu nerwowego i narządu wzroku. Migdały zawierają znacznie więcej nienasyconych kwasów tłuszczowych niż nasyconych. Nie zawierają szkodliwych kwasów tłuszczowych trans, których należy stanowczo unikać w diecie. Zatem nie ilość, a rodzaj tłuszczu jest ważny, czyli paradoksalnie tłuste może być zdrowe. 

Migdały korzystnie wpływają na zdrowie, zwłaszcza układu krwionośnego i zmniejszenie ryzyka choroby wieńcowej serca, gdyż są bogatym źródłem magnezu, potasu, fosforu, wielu witamin rozpuszczalnych w tłuszczach i nienasyconych kwasów tłuszczowych. 

 

Wiele osób twierdziło do tej pory, że orzechy powinny być unikane w diecie niskocholesterolowej. Korzystny wpływ spożywania migdałów w profilaktyce choroby niedokrwiennej serca potwierdzony został także przez American Heart Association, które od dawna promuje spożywanie produktów zawierających nienasycone kwasy tłuszczowe. W jednym z badań przeprowadzonych przez American Heart Association grupa osób spożywających 30 gramów migdałów dziennie wykazała po miesiącu obserwacji średni spadek poziomu cholesterolu LDL o 4,4 % w stosunku do grupy będącej na tej samej diecie z wyłączeniem spożywania migdałów.
Migdały są bogate w jednonienasycone kwasy tłuszczowe, które korzystnie działają na obniżenie poziomu cholesterolu LDL.
Nie tylko migdały zostały zaliczone przez FDA do orzechów korzystnie działających w profilaktyce choroby niedokrwiennej. Na liście znalazły się także orzechy laskowe, orzech ziemne, orzechy włoskie.

Mikroelementy

SPIS TREŚCI
Mikroelementy oraz ich zastosowanie w leczeniu
Kilka definicji
Produkty oraz zawarte w nich mikroelementy
Wielkość stosowanych dawek
Charakterystyka
Podstawowe pierwiastki śladowe
Makroelementy
Pierwiastki, których znaczenie w procesach fizjologicznych nie jest jeszcze poznane
Choroby i ich leczenie
Mikroelementy - zastosowanie przy różnych dolegliwościach
Porady praktyczne
Infekcje u dzieci
Infekcje u dorosłych
Zmęczenie
Uprawianie sportu
Mikroelementy i żywność
Podstawowe informacje
Zawartość mikroelementów w produktach Ŝywnościowych
Indeks chorób
*****

MIKROELEMENTY ORAZ ICH ZASTOSOWANIE W LECZENIU.
Leczenie bądź zapobieganie schorzeniom przy użyciu mikroelementów polega na stosowaniu
leków lub pokarmów, których podstawowym składnikiem aktywnym są mikroelementy lub
makroelementy (stosowane w małych dawkach). Tego typu leczenie stanowi przedmiot wielu badań
uniwersyteckich oraz laboratoryjnych na świecie; jest powszechnie uznawane jako alternatywa lub
uzupełnienie tradycyjnego leczenia.
Mikroelementy są to pierwiastki chemiczne (min. fosfor, wapń, magnez), występujące w
organizmach roślinnych i zwierzęcych w znacznej ilości, niezbędne do ich życia i rozwoju. Stanowią
one 99,5% masy ciała człowieka. Magnez w tradycyjnym leczeniu stosowany jest w dawkach od 400
do 800 miligramów, natomiast w leczeniu mikroelementami stosuje się dawki znacznie mniejsze.
Można zatem stwierdzić, że celem nadrzędnym leczenia mikroelementami jest stosowanie takich
postaci i dawek mikroelementów, które są najlepiej wchłaniane przez organizm.

KILKA DEFINICJI.
Zalety mikroelementów oraz ich rola w fizjologii człowieka
Funkcja mikroelementów, przede wszystkim ze względu na ich działanie fizjologiczne, została
określona na początku XX wieku przez francuskiego biologa i chemika Gabriela Bertranda: „[te]
mikroelementy występują w ilości 1 miligrama na kilogram wagi ciała”. Obecnie zdecydowanie
większy nacisk kładzie się na znaczenie mikroelementów dla sprawnego funkcjonowania organizmu,
gdyż tylko odpowiednio zrównoważona ich ilość może zapobiec zaburzeniom pracy organizmu.
We współczesnym leczeniu mikroelementami stosuje się żelazo, miedź, cynk, selen, chrom,
magnez oraz krzem. Natomiast nikiel, cyna, molibden czy wanad są stosowane rzadko lub nie stosuje
się ich w ogóle, ze względu na toksyczność oraz dlatego, że nie udowodniono w pełni ich właściwości
leczniczych.

Mechanizmy działania mikroelementów.
• Rola mikroelementów w procesach fizjologicznych
Mikroelementy wiążą się z enzymami i pobudzają je do działania. Każdy z mikroelementów łączy
się z enzymami we właściwy sobie sposób; jeden może łączyć się z wieloma enzymami, które działają
w różnych procesach biologicznych. Ta właściwość mikroelementów tłumaczy, dlaczego oddziałują
one w wielu różnych zaburzeniach pracy organizmu. Miedź skutecznie działa w syntezie kolagenu czy
melaniny, ma również duże znaczenie dla systemu odpornościowego.
Mikroelementy są również niezbędne do prawidłowego funkcjonowania hormonów, na przykład
cynk jest składnikiem insuliny wytwarzanej przez trzustkę.
Mikroelementy wchodzą również w skład niektórych witamin.

• Wpływ wielopłaszczyznowego oddziaływania mikroelementów na równowagę organizmu.
Podstawowe mikroelementy są ważne dla zachowania równowagi biochemicznej komórek:
- umożliwiają komórkom produkcję wielu substancji niezbędnych do życia,
- chronią komórki przed przedwczesnym starzeniem się,
- zapobiegają powstawaniu komórek nowotworowych.
Mikroelementy uczestniczą w podstawowych procesach życiowych, tzn.:
- odpornościowych,
- energetycznych,
- nerwowych,
- fizycznych,
- reprodukcyjnych.
Mikroelementy są nieodzowne w procesie wzrostu komórek, gojenia się ran oraz zapewniają dobrą
jakość kolagenu tkanek zespalających.

• Podstawowe zastosowanie mikroelementów
Mikroelementy stosuje się w leczeniu dolegliwości ostrych i przewlekłych, takich jak:
- długotrwałe infekcje oraz osłabienie systemu odpornościowego,
- schorzenia chroniczne (zwyrodnienia i/lub zapalenia, np. choroba zwyrodnieniowa stawów),
- choroby kości,
- powikłania w wyniku chorób metabolicznych, np. powikłania naczyniowe przy cukrzycy,
- stres w następstwie chorób zakaźnych czy tragicznych przeżyć,
- wahania nastrojów, stany depresyjne, niepokój czy bezsenność,
- przemęczenie.

Lecznicze działanie mikroelementów.
Niedobór mikroelementów w organizmie jest przyczyną wielu mniej lub bardziej poważnych
zaburzeń.
Terapia przy zastosowaniu mikroelementów polega na przywróceniu organizmowi biochemicznej
równowagi. I tak, w przypadku osoby, u której występuje awitaminoza, dostarczenie selenu może
poprawić stan systemu odpornościowego. Mikroelementy mogą stanowić uzupełnienie leczenia, ale
mogą również być jego głównym elementem.
Jeśli mikroelementy stosowane są w niewielkich dawkach, co nie stanowi toksycznego zagrożenia,
to niepotrzebna jest stała opieka lekarza. Na przykład przy infekcji zapobiegawcze lub lecznicze
stosowanie mikroelementów jest bardzo korzystne dla pacjenta. Czasami jednak należy zastosować
kurację antybiotykową, jeśli lekarz uzna to za konieczne. Niezastosowanie takiej kuracji może w
konsekwencji spowodować komplikacje groźne dla zdrowia.

Jak ocenić stężenie mikroelementów w organizmie.
W większości przypadków nie ma potrzeby określania stężenia mikroelementów w organizmie,
jedynie nieliczne przypadki kliniczne (rzadkie choroby metaboliczne) uzasadniają wykonywanie
badań w laboratoriach. Badania wykonywane do celów handlowych dają jedynie przybliżone,
procentowe wyniki, które nie mogą mieć zastosowania w indywidualnych przypadkach.

Czy podstawowe mikroelementy mogą być toksyczne.
Przyjmowanie zbyt dużych dawek niektórych mikroelementów może doprowadzić do zachwiania
równowagi biomineralnej organizmu: nadmiar jednego mikroelementu może spowodować zatrucie
organizmu, może również naruszyć ogólną równowagę wewnętrzną organizmu (zbyt duże dawki żelaza mogą spowodować niedobór cynku). Należy również unikać nadmiernego uzupełniania
stężenia wielu mikroelementów wraz ze spożywaną  żywnością. Lepiej uzupełniać tylko jeden
mikroelement -zapewnia to dostarczanie go organizmowi w małych dawkach, w sposób
kontrolowany.

Niedobory mikroelementów w organizmie.
W każdej populacji są grupy bardziej niż inne narażone na wystąpienie niedoboru pewnych
pierwiastków. Należą do nich:
- osoby w podeszłym wieku, mające kłopoty z przyswajaniem mikroelementów (uszkodzenie bądź
degradacja przewodu pokarmowego oraz jego funkcji przyswajania),
- kobiety w ciąży lub karmiące, u których zapotrzebowanie na niektóre mikroelementy jest
zwiększone,
- wegetarianie oraz weganie, których dieta może w niewystarczający sposób dostarczać
określonych mikroelementów,
- osoby wyczynowo uprawiające sport, u których występuje zwiększone zużycie energii oraz
spalanie substancji odżywczych,
- dzieci w okresie wzrostu, które potrzebują większej ilości substancji odżywczych oraz niektórych
mikroelementów
- osoby cierpiące na przewlekłe choroby oraz pacjenci w trakcie rekonwalescencji, u których
zapotrzebowanie na mikroelementy jest zwiększone.

Sytuacje stresujące mogą spowodować duże zużycie mikroelementów, ponieważ są to pierwiastki
niezbędne do przystosowania się organizmu do nowej sytuacji.
Niekiedy zastosowanie mikroelementów, nawet jeśli ich niedobór jest niewielki, pozwala zapobiec
niekorzystnym skutkom zdrowotnym. W przypadku dzieci w okresie wzrostu, szczególnie podatnych
na infekcje, dostarczenie organizmowi cynku powoduje wzmocnienie systemu immunologicznego
oraz ogólną poprawę stanu zdrowia; cynk jest także niezwykle skuteczny w przypadku osłabienia oraz
trudności z koncentracją.

Stosowanie makroelementów w małych dawkach.
Makroelementy w naszym organizmie to na przykład magnez, siarka, potas czy fosfor.
W leczeniu makroelementami stosujemy takie dawki, które są łatwo przyswajalne przez organizm;
duże dawki powodują szybkie nasycenie nimi i mogą wywołać niepożądane efekty uboczne.
Uwaga! W przypadku niedoboru magnezu lub potasu należy przyjmować leki, w których znajdują
się duże dawki tych pierwiastków.

Stosowanie mikroelementów, których rola w procesach fizjologicznych nie jest znana.
W leczeniu mikroelementami stosuje się metale, które nie mają znaczenia dla procesów
fizjologicznych organizmu, ale ich działanie farmakologiczne jest niezwykle istotne, tak jest w
przypadku złota, które łagodzi stany zapalne, srebra oraz bizmutu.
Stosuje się połączenie mikroelementów podstawowych z niektórymi z tych metali. Takie
połączenia znajdują zastosowanie nie tylko ze względu na zwiększanie potencjału poszczególnych
pierwiastków, ale również na ich swoiste oraz ogólne działanie. Połączenie miedź-złoto-srebro
zalecane jest w przypadku osłabienia organizmu (nie zwalnia to jednak ze stosowania każdego z tych
pierwiastków z osobna).

Vilcacora - skarb lasów tropikalnych!

lasy tropikalne - zalesiony obszar na którym żyje około połowy z pośród wszystkich zwierząt i roślin obecnych na Ziemi. Lasy tropikalne są głównym źródłem tlenu oraz naturalnym zbiornikiem zatrzymującym dwutlenek węgla, dzięki czemu przeciwdziałają powstawaniu efektu cieplarnianego. Są również najbardziej złożonym ekosystemem, który kształtował się przez 5 milionów lat.

W obecnych czasach, dzięki prowadzonej przez człowieka rabunkowej gospodarce lasy tropikalne są już zredukowane do połowy ich pierwotnej wielkości. Szacuje się, że przy obecnym postępowaniu ludzi, lasy przestaną istnieć do 2050 roku.

Uncaria tomentosa jest lianą rosnącą naturalnie w dżunglach Ameryki Południowej i środkowej. Jednak ze względu na specyficzny skład gleby, atmosfery, oraz rośliny wegetujące w jej sąsiedztwie Vilcacora - czyli Uncaria tomentosa rosnąca w Montanii Peruwiańskiej zasługuje na największą uwagę. Jej bioaktywne składniki od lat stanowią przedmiot zainteresowania badaczy z różnych dziedzin: lekarzy, farmakologów czy botaników. Zainteresowanie to miało niewątpliwie wpływ na to, iż roślina ta została wszechstronnie zbadana przez naukowców, m.in. w Austrii, Szwecji, Japonii, Włoszech, Rosji, nie wspominając o krajach Ameryki Południowej.

Alkaloidy zawarte w Vilcacorze
Najważniejszą grupą substancji biologicznie aktywnych są alkaloidy. W Vilcacorze występują 2 grupy alkaloidów: indolowe i oksoindolowe. Cenne są też inne substancje aktywne farmakologicznie, takie jak: polifenole, sterole, glikozydy kwasu chinowego, terpeny i ich pochodne oraz inne aktywne związki. Główne alkaloidy to hirsutyna, hirsuteina i dihydrokorynanteina (alkaloidy indolowe). Hirsutyna jest silnym związkiem o charakterze przeciwwirusowym, rozluźnia mięśnie gładkie, przez co obniża ciśnienie tętnicze i ma działanie przeciwskurczowe, chroni śluzówkę przewodu pokarmowego oraz wykazuje właściwości znieczulające.
Alkaloidy oksoindolowe wysoce aktywizują układ immunologiczny, szczególnie mechanizmy odpowiedzialne za odporność przeciwwirusową.
Alkaloidy oddziałują też na układ nerwowy, obniżają ciśnienie tętnicze, działają rozluźniająco, mają też działanie przeciwgorączkowe, przeciwzapalne i pobudzają aktywność oddechową.

Glikozydy
Niektóre glikozydy izolowane z U. tomentosa są związkami o właściwościach przeciwwirusowych i przeciwzapalnych. Roślina ta zawiera kwas ursolowy i oleanowy, które mają właściwości antyoksydacyjne.

Sterole, taniny i flawonoidy
Sterole zawarte w U. tomentosa cechują się działaniem przeciwzapalnym. Taniny zaś wpływają pozytywnie na motorykę jelit i dróg żółciowych. Mają ponadto wartości smakowe pobudzające apetyt i podobnie, jak kwasy urosolowy i oleanowy, antyoksydacyjne. Flawonoidy działają ochronnie na naczynia krwionośne, wykazują właściwości przeciwzapalne, a także silnie działają antyoksydacyjnie.

Toksyczność
Vilcacora jest nietoksyczna. LD 50 dla Vilcacory wynosi 16 g/kg wagi ciała. Preparat nie jest podawany dzieciom poniżej trzeciego roku życia, nie powinien on być zalecany chorym po- lub oczekującym na przeszczepy narządów ani kobietom ciężarnym.

Omawiając najnowsze osiągnięcia naukowe, nie sposób pominąć prób wyjaśnienia mechanizmów działania Uncarii tomentosa. Najbardziej interesujące wyniki otrzymał Yezhou Sheng z Uniwersytetu w Lund (Szwecja), który badał wpływ vilcacory na komórki nowotworowe. Dodając ekstrakty Uncaria tomentosa do szybko dzielących się komórek białaczkowych, zauważył, że nie tylko hamuje ona tempo ich podziałów, ale również inicjuje proces ich samounicestwienia zwany apoptozą. Proces ten, określany również samobójczą śmiercią komórek, to wytworzony w trakcie ewolucji naturalny mechanizm obronny organizmów wielokomórkowych, który ma na celu bezpieczną eliminację komórek, które stanowią zagrożenie dla funkcjonowania ustroju. Apoptoza dotyczy zwykle tych komórek, które wskutek mutacji lub innych uszkodzeń, zmieniają typowy dla swojego charakteru metabolizm, np. zwiększają tempo podziałów albo rozpoczynają produkcję nietypowych białek, co często jest przejawem rozwijającego się nowotworu. W takiej sytuacji otaczające tkanki wysyłają sygnały, które mają na celu aktywację samobójczych genów w zmienionych komórkach i tym samym wprowadzenie ich w stan apoptozy. Komórka, która odbierze „sygnał śmierci” kurczy się i stopniowo zostaje wchłonięta przez otaczające tkanki nie wywołując stanów zapalnych typowych dla niefizjologicznej „nieplanowanej” nekrozy. Spektakularność eksperymentu Shenga polega na tym, że po raz pierwszy udowodnił wpływ Uncarii tomentosa na selektywną apoptozę komórek nowotworowych.

Prace nad działaniem Uncarii obejmowały ostatnio również poznanie mechanizmów jej aktywności przeciwzapalnej. Największe osiągnięcia na tym polu odnosi od kilku lat zespół kierowany przez M. Sandoval z Centrum Nauk Kardiowaskularnych w Nowym Jorku. Zespół ten udowodnił, że preparaty z Uncarii tomentosa niezwykle skutecznie obniżają produkcję czynnika martwicy nowotworów TNF-α, który wydzielany przez makrofagi powoduje ostre reakcje zapalne. Odkryte zjawisko znajdzie z pewnością zastosowanie w produkcji nowej generacji leków przeciwzapalnych stosowanych chociażby w zaawansowanych stanach reumatycznych czy chorobie Crohna. Aktualne terapie polegające na podawaniu przeciwciał skierowanych przeciwko TNF są bardzo drogie, gdyż cena jednej dawki preparatu przeciwciał przekracza często 2000 USD.

Badania nad vilcacorą prowadzone są również w polskich placówkach naukowych. Na tym polu dużymi osiągnięciami wykazali się m.in. prof. Mieczysław Kuraś (Uniwersytet Warszawski), prof. Jerzy Łukasiak (Akademia Medyczna, Gdańsk), dr Bogdan Falkiewicz (Międzyuczelniany Wydział Biotechnologii, Gdańsk) oraz prof. Marian Kondracki (Państwowy Instytut Weterynaryjny Puławy).

Substancje szkodliwe - papierosy!!

Poznaj substancje szkodliwe, jakie zawiera papieros, dowiedz się ile toksycznych związków chemicznych wydziela papieros, które później lądują w Tobie.

~ Oliwki i liście drzewa oliwkowego ~

Surowcem zielarskim są liście oliwki (Oleae folium), tzw. „Biblijne zioło”.  Ekstrakt z liści oliwnych uzupełnienia codzienną dietę w składniki odżywcze pochodzenia naturalnego, a przede wszystkim w polifenole, które wykazują działanie antyoksydacyjne i wzmacniają ogólną odporność organizmu.

Drzewka oliwne są niezwykle wytrzymałe, odporne na choroby oraz szkodniki. Osiągają wiek nawet 3000 lat. Tę odporność zawdzięczają oleuropeinie, gorzkiej substancji znajdującej się głównie w ich liściach. Jest to najsilniejszy składnik aktywny w liściu oliwnym. Oleuropeina to gorzki monoterpen glikozydowy z grupy sekoirydoidów. Oleuropeina i produkty jej hydrolizy takie jak: kwas eleonowy, aglikon, i eleonoat wapnia  działają synergicznie, dzięki temu tworzą ogromną siłę w zwalczaniu organizmów patogennych. Oddziałują na zewnętrzną błonę komórkową intruzów rozpuszczając ją. Dzięki powstałemu uszkodzeniu, system immunologiczny jest już zdolny do unicestwienia patogennego mikroorganizmu.

Ekstrakt z liścia oliwnego radzi sobie ze schorzeniami związanymi z ponad 120 patologicznymi mikrobami, wirusami, bakteriami oraz innymi, odpornymi na antybiotyki mikroorganizmami. Badania wykazały, że oleuropeina wzmacnia siły obronne organizmu. Liść oliwny wykazuje również silne właściwości antygrzybicze. Działa przy infekcjach drożdżami, przy grzybicy stóp i paznokci, swędzeniu w pachwinach oraz grzybicy owłosionej skóry głowy. Działa przeciwpasożytniczo. Wykazuje wysoką skuteczność działania na większość wirusów. Zwiększa przepływ krwi w naczyniach wieńcowych, zapewnia obniżenie poziomu złego cholesterolu, normalizuje ciśnienie tętnicze oraz poziom cukru.

Liście drzewa oliwkowego mają właściwości obniżające ciśnienie krwi i poprawiają funkcjonowanie układu krążenia. Badania naukowe wykazały istotny związek między konsumowaniem oliwy z oliwek a niską zapadalnością na choroby niedokrwienne serca - chodzi tu o chorobę wieńcową w tym między innymi zawał serca oraz na występowanie niższych wartości ciśnienia tętniczego. Liście z drzewa oliwkowego mają również średnie właściwości moczopędne i mogą być używane do leczenia takich kondycji jak zapalenie pęcherza. Posiadając pewne możliwości w obniżaniu poziomu cukru we krwi, liście oliwki są używane przez osoby cierpiące na cukrzycę, obniżając oporność tkanek na insulinę. Olej z oliwki jest środkiem odżywczym i poprawia balans tłuszczów we krwi. Olej z oliwki jest tradycyjnie używany z 1 łyżeczką soku z cytryny w leczeniu kamieni żółciowych. Mówi się, że olej z oliwki ułatwia redukcję masy ciała.
Badania naukowe dowiodły, że stosowanie diety śródziemnomorskiej, której istotnym składnikiem jest oliwa z oliwek, zmniejsza ryzyko zachorowań na raka różnych narządów głównie jelita grubego.
Oliwa z oliwek posiada właściwości poprawiające trawienie oraz chroni przewód pokarmowy dzięki związkom zawartym w niej, które są łatwo przyswajalne oraz działają ochronnie na błonę śluzową żołądka oraz jelit.
Oliwa z oliwek znana jest również jako środek opóźniający proces starzenia się.
Inne zastosowania medyczne - Rak piersi, Rak prostaty, Zmarszczki.

Największą sławę oliwka europejska uzyskała dzięki oliwie z oliwek. Jest ona niezastąpiona w kuchni i kosmetyce. Najwartościowszą oliwę uzyskuje się w wyniku pierwszego tłoczenia dojrzałych owoców na zimno tzw. Extra Virgin. Po odwirowaniu jest ona całkowicie czysta i prawie bezbarwna. Przez dalsze tłoczenie można uzyskać oliwę prowansalską. Oliwa z oliwek ma doskonałe właściwości zdrowotne.

Oliwa z oliwek zawiera duże ilości kwasu oleinowego, kwas ten powoduje spadek zachorowań na astmę i alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa. Stąd obserwuje się niższą zachorowalność na te choroby wśród mieszkańców basenu Morza Śródziemnego. Oliwa z oliwek jest bogata w witaminy A, E, D oraz K. Pomaga przy miażdżycy, kamicy żółciowej, nieżycie i owrzodzeniu żołądka oraz w zaparciach a także zapobiega tworzeniu się wolnych rodników. Wspaniale oczyszcza i reguluje procesy trawienia. Spowalnia procesy starzenia oraz doskonale wpływa na wzrost kości u dzieci. Przeciwdziała zakrzepom. Powinna być stosowana przez osoby chore na cukrzycę - doskonale asymiluje cukry i wyrównuje ich poziom we krwi. Oliwa z oliwek nie zawiera soli, jest produktem bezglutenowym.

Ale oliwa z oliwek to także doskonały smak. Stosuje się ją do smażenia (w umiarkowanej temperaturze) , sałatek, a także słynnego sosu vinegrette. Brak filtracji czyni tę oliwę najbardziej naturalnym i wartościowym produktem wśród oliw z oliwek , gdyż oprócz wyjątkowych walorów smakowych pozwala zachować wszystkie cenne dla organizmu składniki odżywcze zawarte w oliwkach, a które w znacznym stopniu są usuwane przy powszechnie stosowanej filtracji dającej przejrzystość oliwie. Niefiltrowana oliwa z pierwszego tłoczenia ma zielonkawo-żółty kolor i jest naturalnie mętna. To właśnie w pozostałych cząsteczkach oliwek zawartych w zawiesinie i osadzie znajdują się skoncentrowane, cenne naturalne przeciwutleniacze (do 30% więcej niż w oliwie filtrowanej) tj. polifenole, zwalczające wolne rodniki i zmniejszające ryzyko chorób serca, a także opóźniające procesy starzenia komórek.

Czy dieta ma wpływ na zdrowie nóg?

Żylaki nóg to wstydliwy problem dotykający sporej części społeczeństwa. Osoby uskarżające się na puchnięcie kończyn dolnych oraz pajączki zmuszone są nosić pończochy uciskowe lub przyjmować leki, a w skrajnych przypadkach mogą zostać skierowane na operację. A gdyby tak pozbyć się żylaków lub im zapobiec wprowadzając jedynie kilka zmian do codziennej diety? Pomysł prosty i, co ważniejsze, skuteczny. Udowodniono, że bioflawonoidy zawarte w białej skórce zapobiegają powstawaniu żylaków.
Co wspólnego mają żylaki z nawykami żywieniowymi?
Jak wiadomo nie od dziś lepiej jest zapobiegać niż leczyć. Przyczyn żylaków jest wiele, jednak nasza dieta również ma wpływ na ukrwienie ciała i skłonności do pojawiania się żylaków nóg. Profilaktyka żylaków nakazuje, aby uważać na to co się je, aby zminimalizować objawy bólu i obrzęku nóg.

Zapobieganie żylakom nóg poprzez właściwą dietę – co wybierać?
Jedz 1-2 łyżeczki nasion lnu dziennie. Olej lniany jest bogaty w tłuszcze i pomaga w regeneracji skóry, w tym również wspomaga leczenie żylaków.Flawonoidy wzmacniają ściany żył i poprawiają ich elastyczność. Jedz więcej wiśni, jagód, malin oraz gryki, które są bogatym źródłem flawonoidów.
Jako przekąski wybieraj owoce. Grejpfruty, pomarańcze czy mandarynki zawierają bioflawonoidy w białej skórce, dlatego nie wyrzucaj jej tylko jedz na zdrowie w ramach zapobiegania żylakom.

Spożywaj więcej pokarmów, które zawierają witaminę E poprawiającą krążenie krwi. Najczęstszym powodem powstawania żylaków kończyn dolnych są problemy z krążeniem krwi i limfy w organizmie. Zielone warzywa są źródłem witaminy E. Uzupełnij codzienną dietę 50-125 miligramami gingko biloba. Ziele to wzmacnia ściany żył.

Pij ziołową herbatę kilka razy dziennie, by zapobiec żylakom nóg. Wybieraj takie zioła jak krwawnik pospolity, korzeń bagnicy lub brzeczki piwnej. Dzięki nim wspomożesz leczenie pajączków.

Zapobieganie żylakom nóg poprzez właściwą dietę – czego unikać?
Unikaj tłuszczów nasyconych, uwodornionych i częściowo uwodornionych. Wszystkie one powodują, że krew krąży wolniej i powodują zapalenie żył, które prowadzi do powstawania żylaków.

Zredukuj ilość zjadanej soli, która ma właściwości odwadniające, a więc niekorzystnie wpływa na kondycję żył i prowadzi do powstawania żylaków nóg. Zamiast soli spróbuj dodawać do posiłków więcej ziół i przypraw.

Otyli ludzie częściej zmagają się z żylakami kończyn dolnych, a więc czasem leczenie żylaków będzie się wiązało ze zrzuceniem kilku(nastu) zbędnych kilogramów.

Żylaki nóg nie tylko wyglądają nieestetycznie, ale również powodują uczucie dyskomfortu poprzez ból, obrzęki i uczucie ciężkości nóg. Warto zatem zatroszczyć się o profilaktykę i wprowadzić kilka nowości do codziennego menu, by cieszyć się pięknymi i zdrowymi nogami, którym problem żylaków jest całkowicie obcy.

TOKSYNY - dzisiejsi zabójcy!

W organizmie człowieka wykryto ponad 600 nowych toksyn, które nie były jeszcze znane 50 lat temu!

POWIETRZE, którym oddychają ludzie, zwierzęta i rośliny jest również zatrute. Organizm człowieka coraz gorzej radzi sobie z narastającą ilością starych i pojawieniem się nowych toksyn. Nie jest w stanie ich wszystkich usunąć, stąd w ciągu ostatnich kilkudziesięcioleci mamy do czynienia z wybuchem epidemii chorób cywilizacyjnych m.in. nowotworów, cukrzycy, nadciśnienia tętniczego.

WITAMINY zawarte w pożywieniu są niszczone w procesie przemysłowego przetwórstwa i konserwacji żywności. Podczas gotowania witamina „C” ulega degradacji prawie w całości, nawet w 100%. Dobroczynny wpływ witamin na organizm człowieka jest niedoceniany. Dla przykładu podczas badań stwierdzono, że dodawanie witaminy „C” do mięsa hamuje powstawanie rakotwórczych związków N-nitrozowych, które tworzą się podczas jego saletrowania (konserwowania).

TŁUSZCZE I OLEJE. Poważny problem stanowi powszechne występowanie w masowo produkowanych tłuszczach (przede wszystkim margarynach) tzw. związków trans – nienasyconych. Pochodzący z 2002 roku raport Amerykańskiej Narodowej Akademii Nauk dowodzi, że tłuszcze typu trans odpowiedzialne są za obniżanie poziomu tzw. dobrego cholesterolu (HDL) we krwi, a podnoszą poziom tzw. złego cholesterolu (LDL) co skutkuje zwiększoną zapadalnością na chorobę wieńcową. Są one nawet bardziej niebezpieczne od tłuszczów nasyconych pochodzenia zwierzęcego, które tylko obniżają poziom tzw. dobrego cholesterolu (HDL) we krwi. Przykład Izraela, w którym ze względów religijnych praktycznie konsumpcja tłuszczów pochodzenia zwierzęcego prawie nie występuje, a całe spożycie tłuszczów opiera się głównie na margarynach, wskaźnik zapadalności ludności na chorobę wieńcową i występowanie udarów mózgu należą do najwyższych na świecie.
Według zaleceń Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), pochodzących z 2003 roku, tłuszcze typu trans nie powinny stanowić więcej niż 1% w ogólnym bilansie energetycznym. Tłuszcze typu trans występują w mięsie i mleku zwierząt przeżuwających (od 1% w Hiszpanii do 7% w Kanadzie), ale najwięcej znajduje się ich w margarynach i innych utwardzanych tłuszczach roślinnych (do 45%). Bardzo korzystne, zwłaszcza dla chorych na serce, są tłuszcze typu Ω3 – nienasycone, które powszechnie występują w rybach.

Poważnym problem jest nadmierne stosowanie w produkcji żywności soli, którą zalicza się do historycznie najstarszych konserwantów znanych ludzkości.
SOLENIE ŻYWNOŚCI podnosi ciśnienie osmotyczne w organizmach – nie znosi tego większość drobnoustrojów. Dla ludzi nadmiar soli nie jest obojętny, ponieważ powoduje wzrost ciśnienia krwi i towarzyszące mu choroby układu krążenia. Jak na razie podejmowane w niektórych krajach europejskich (np. Wielka Brytania) wysiłki w celu obniżenia dziennej konsumpcji soli do 6 gramów na osobę napotykają na poważny opór przemysłu solnego i spożywczego.

Odmładzające działanie herbaty !!!

Biała herbata to najdroższy, najrzadziej spotykany i cieszący się największym uznaniem koneserów gatunek. Ten rodzaj herbaty wytwarzany jest głównie w Chinach. Jego produkcja jest limitowana, odbywa się według starej, chińskiej, rygorystycznie przestrzeganej metody.

O wyjątkowości tej herbaty może również świadczyć sposób przeprowadzania zbiorów, które odbywają się wczesną wiosną, gdy roślina budzi się ze snu zimowego. Uzyskuje się ją wyłącznie z pąków liści.

Herbaty białe zwane są inaczej herbatami lekko fermentowanymi dlatego, że stopień fermentacji wynosi jedynie około 10-15%. Obróbka jest bardzo prosta, zwraca się uwagę na to, aby nie uszkodzić delikatnych i młodych pędów. Dlatego poddaje się je jedynie procesowi więdnięcia i suszenia, natomiast nie praży się ich ani nie zwija.

Liście po przejściu przez etap suszenia w warunkach naturalnych mają srebrny odcień, widoczne są delikatne włoski (tzw. silver tips). Niektóre z nich, to tzw. białe herbaty pąkowe, nie zawierające w ogóle rozwiniętych liści, ale występują również białe herbaty liściowe, które wytwarzane są z pędów o jednym pąku i 2-3 rozwiniętych liściach. Ponieważ pąki nadają suchej herbacie szarobiały kolor, tę grupę herbat nazywa się „białymi”.

Napar białej herbaty o jasnej słomkowej barwie, odznacza się delikatnym smakiem o subtelnym aromacie. Dzięki zastosowaniu odpowiedniej technologii obróbki, ten rodzaj herbat nie traci nic ze swoich naturalnych właściwości podczas procesu produkcji.

Właściwości białej herbaty:

* zawiera dużo witaminy C oraz kofeiny, która intensywnie pobudza i orzeźwia. Ma działanie orzeźwiające, ale także, co niezwykle istotne, wspomaga koncentrację. Polecana jest szczególnie na lato dla tych, którzy w upały muszą pracować intelektualnie. Wielu poleca ją także zamiast kawy. Jest o wiele zdrowsza, a również silnie pobudza. Jest również środkiem, który redukuje napięcie i stresy

* posiada najsilniejsze właściwości antyoksydacyjne i antymutagenne (zmniejsza ryzyko powstawania zmian nowotworowych w komórkach) ze wszystkich znanych herbat, trzy razy większe niż zielona herbata. Dlatego poleca się ją przede wszystkim tym osobom, które mogą być obciążone genetycznie chorobą nowotworową

* zawiera polifenole, chroniące organizm przed atakiem wolnych rodników, które są odpowiedzialne za proces starzenia się organizmu. Biała herbata zawiera aż 47% polifenoli , to znacznie wiecej niż zielona, która ma ich 20%. Jedna filiżanka białej herbaty zawiera tyle polifenoili, ile 12 szklanek soku pomarańczowego. Dlatego nazywana jest często „eliksirem młodości”.

Prawda o dzisiejszym jedzeniu !

Człowiek nie jest w stanie i nie powinien jeść wszystkich produktów roślinnych i zwierzęcych, ponieważ wielu z nich nie może przeżuć ani strawić. Szczególnie szkodliwe dla ludzi są kilkudniowe (nieświeże) produkty wysokobiałkowe, ponieważ zawierają toksyny szkodzące organizmowi człowieka. Wiele substancji zawartych w produktach żywnościowych negatywnie oddziaływuje na zdrowie człowieka. Skażone środowisko i zanieczyszczona żywność może być przyczyną złego samopoczucia i powodować poważne choroby m.in. układu trawienia, krwionośnego, immunologicznego oraz nowotwory.

WODA Z WODOCIĄGÓW, którą wykorzystujemy w celach spożywczych i higienicznych jest zanieczyszczona chlorem i szkodliwymi związkami metali ciężkich. Szacuje się, że na świecie ok. 50% zasobów wody podziemnej jest zatrute. Zaleca się w celach spożywczych używanie wody filtrowanej (m.in. metodą odwróconej osmozy) bądź pochodzącej ze źródeł niezanieczyszczonych.

WARZYWA I OWOCE w okresie produkcji są intensywnie nawożone oraz opryskiwane środkami ochrony roślin. Następnie w celu przedłużenia okresu ich przechowywania opryskiwane są środkami chemicznymi przeciw gniciu.

Do przetwarzanej przemysłowo żywności dodawane są różne dodatki chemiczne, które mają na celu zapobieganie jej psuciu, poprawienie właściwości organoleptycznych (m.in. wyglądu) i wartości odżywczej. Istnieje takich dodatków ponad 4 000. W Unii Europejskiej lista dodatków oznaczona jest od E100 do E903 i obejmuje 18 kategorii. W USA międzynarodowy system numeracji dodatków do żywności (INS) obejmuje 4 068 nazw w 22 kategoriach. Mimo międzynarodowego charakteru w.w. list nie wszystkie dodatki dopuszczone są do stosowania w poszczególnych krajach. Wśród dodatków do żywności znajdują się: regulatory kwasowości (m.in. kwas octowy, solny i siarkowy), środki przeciwzbrylające, przeciwutleniacze, barwiące, utrwalacze barw, emulgatory, smakowe, żelujące, stabilizatory wilgotności, sztuczne dosładzacze.
Szczególnie szkodliwe jest powszechne stosowanie w produkcji artykułów żywnościowych syropu z kukurydzy, taniego odpadu otrzymywanego ze skrobi i oleju służącego dosładzaniu. Podczas badań w Wielkiej Brytanii stwierdzono, że 88% tzw. „zdrowych produktów zbożowych” dla dzieci zawiera zbyt dużo cukru, soli i nasyconych tłuszczów. Wśród sztucznych dosładzaczy, cyklaminiany i sacharyna podejrzewane są o działanie rakotwórcze. Również sukraloza i aspartam podejrzewane są o wywieranie negatywnego wpływu na zdrowie ludzi.